کندو

نوشته شده توسط سیده زینب شاهرخی

تنبل ها موجوداتی طفلکی و حیوانی هستند. آنها فقط یک خواسته دارند، آنهم فقط کمی استراحت است! فوقش ۱۲ ساعت در روز می خوابند. محققان بسیاری در زمینه ی جانور شناسی، پژوهش کردند و پی بردند که کوالاها نیز شباهتی شگرفت با این دست طفلکی ها دارند، آنها اگر کمتر از ۱۲ ساعت بخوابند از خستگی خواهند مُرد.

دختر فلان فامیل مان، تعریف می کرد که یک روز مسئولیت آشپزی را به او داده اند، وی بعد از کلی تفحص یک بسته مرغ یافته و آن را در آب جوش نهاده و خود رفته پی کارش!

ایشان  بعد از این عمل، ۳روز به خود مرخصی و استراحت مطلق داده، چون خسته شده است، می فهمی؟

فلان آشنای ما پسری داشت، به غایت نجیب! طفلکی صدا ازش در نمی آمد. بعد ها کاشف به عمل آمد که حال جنباندن فکش را ندارد. 

غذای این موجودات آب، آب میوه، سوپ آبکی، سالاد به صورت رنده و ...حتی سرم را نیز ستایش می کنند.

طبق مشاهدات شعاع حرکت این طفلکی ها به ۴ متر ناقابل میرسد. از رختخواب تا تلویزیون و مسیر بازگشت که بین راه به آشپزخانه هم سری می زنند، احیانا گرسنه هستند. از آنجایی که سیستم این گونه جانداران بالکل کند کار می کند، دیر می فهمند که گرسنه هستند و همچین حال جویدن، بلع، هضم، و دفع را ندارند.

ایدئولوژی آنها، این است که اگر می خواهی در زندگی شکست نخوری و لذت ببری، تلاش نکن! یکی از بزرگان این قبیله به نام تنبل الدوله فرموده اند: « بگیر بخواب بابا حال داری» 

این همه تفکر جای بسی تقدیر و تشکر دارد.صد الله و اکبر....هزار ماشاالله..

سه چیز شرط کافی برای زنده ماندن آنهاست، رخت خواب، تلویزیون، راحت الحلقوم

آنها از تکنولوژی که به آسایش آنها کمک شایانی می کند، بسیار حمایت می کنند. و خیلی به خود فشار آورده اند یک کمپینِ حامیان ابزارهای رفاهی، تشکیل داده اند و اسمش را گذاشته اند" اُف" . با تلاش فراوان از زیر زبانشان بیرون کشیده ام که اُف مخفف(!) اُفیش است که آدمی وقتی برای رفع خستگی به استراحت میرود این پاره جمله را بیان می کند. در همین راستا آنان خواهان شدید دستشویی همراه! هستند.

این جانداران، افرادی بسیار بی آزار هستند. و میلی به مخالفت نشان نمی دهند. مورد داشته ایم که هنگام تماشای تلویزیون علارغم اینکه برنامه مورد علاقه آنها نبوده به یک حرکت ابرو اکتفا کرده اند. زیرا کنترل یک متر از دسترس او دور بوده است.

وقتی با آنها به صحبت می پردازید، بسیار آرام هستند و از جمله ی« نمیتونم حال ندارم» بسیار استفاده می کنند.

باری،آنها...عاااا... دیگر حال ندارم بنویسم. الان حدود سه دهه است مشغول نوشتن این متنم. این شیشه عینک لامصب هم که نمی گذارد من ببینم. خلاصه خسته نباشید. و بدانید و آگاه باشید که تنبل ها مجرم نیستند...

🌺  تو که یک گوشه چشمت غم عالم ببرد

حیف باشد که تو باشی و مرا غم ببرد 🌺

ولادت امام مهربانی ها ، یار دلربا، دوای دردها علی ابن موسی الرضا مبارک.

🌹

در روزگاران نه چندان دور [ همین چند سال آینده را عرض میکنم] میرزا بی رویه خان گلدانی، همان طور که سر خم کرده بود، گفت، عه نه ببخشید، در تلگرام پیام داد: پسرم پاشو برایم آبی بیاور و بیا ببین این برنامه اندروید چه مرگشه باز نمیشه

پسر نگاهی بر پدر انداخت و گفت: آب؟؟ آب دیگر چیست؟؟ اپلیکیشن جدید آمده؟

پدر چشمانش را بست، دوباره گشود، دوباره بست، دوباره گشود، نخیر اشک نداره آقا نداره حرفتو بزن. بلی پدر اندوهناک شد و گفت: تو طفلی بودی صغیر که جنگی گرفت تا آب را مال خود کنیم. آب از آسمان می آمد، دامنی بود در دشتی بزرگ که اقیانوس نامیدنش و بعد بچه هایش هم دریاچه نام داشتی و از زمین به آسمان میرفت. زنده ها جانشان بند این آب بود. اما آب نمیدانم کجا رفت دیگر نیامد. اینقدر از توی شیرهای آشپزخانه و دستشویی و حمام میرفت و میرفت که دیگر برنگشت. آه آب آب...

پسر که دهانش باز مانده بود به سان یک کوروکودیل، گفت: حالت خوبه بابا؟ این داستانا چیه میبافی؟ از آسمان می آمد ، از زمین میرفت آسمان؟  اگه به مامان نگفتم؟

پدر ملتهب شد و گفت: بتمرگ سرجات!  پیام این مطلب را بده.خواننده را پندی ده که هلویی باشد بهتر از به

پیام اخلاقی: مصرف بی رویه کار خیلی بدیه، آب مایه حیاط(!) است. 

🔸هوا اینقدر گرمه که همین روزاس گُر بگیره. خبر های موثق رسیده که خود خورشید علام کرده، بعد میلیاردی سال کار کردن وقتشه بازنشسته شم، برم کهکشان گردی، زمین داره واسه جانشینی آماده میشه.

🔸 اصطلاح آب شدم رفتم توی زمین رو هیچ وقت نفهمیدم. تا اینکه یه روز توی ایستگاه خط واحد، شلوارم شُل شده بود. 

🔸 دیگه نیازی برای نگرانی در مورد قعطی گاز نیست، چون حیاط خونه ها خودش یه پا آتیشه و یه پا مایکروویو.

🔸 یه کسی توی زندگیم هست که خیلی بهش وابستم. بدون اون زندگیم جهنمه.  عشق بی مثال------» کولر

🔸 احتمالا نسل بعدی نسل سوخته است.  چون تا به دنیا میان چزغاله میشن.

.

.

.

؛)

سلامی به گرمی این روزهای داغ. خیییلی خوش اومدید. باید عرض کنم که: سلاااام عسل هستم در بیان اینجاااا کندووووووو......اووه اوهو [سرفه] ببخشید، معذرت میخوام، فک کنم یه زنبور رفت تو حلقم. شاه حسینی هم نداره اینجا بهمون آب بده! 

خب، دوستان، عزیزان، هم وطنان...بیایید بریم سر اصل مطلب. هان، اصل مطلب همون عسل مطلبه! 

بذارین ماجرای افتتاح اینجا رو براتون تعریف کنم.یَک روز نشسته بودم داشتم غُصه میخوردم، گفتم چه کار کنم چه کار نکنم، یه کم قلمم ازش عسل بچکه، یکم شیرین بشه و لپم کش بیاد و سلول های عصبی برن مرخصی. گفتم وبلاگی بزنم که صرفا جهت طنز و شادی باشه. همه ی خانواده و فک و فامیل طنز اعم از فکاهی خان، لطیفه جان، هزل، و هجو و سایر بستگان هم تشریف دارن، و ازشون پذیرایی می کنم. بلکه هم اطلاعات طنز مون بره بالا هم تکنیک نوشتاری مون تقویت بشه. خب اول باید واسه این نازدانه ایده، اسم پیدا می کردم. اسم هرچی گل و گیاه و حیوون بود زیر و رو کردم:|  یکهو چشمم افتاد به عسل، اسمش رو بذارم کندو ...هوووم... لامپ بالای سرم روشن شد، اتفاقا شب هم بود مامانم فکر کرد آفتاب زده رفت قامت نماز بست:دی 

خلاصه اسمش شد کندو...می دونی چَرا؟ چون کندو هم جای عسله هم لونه ی زنبور. هم شیرینی داره هم نیش. درست مثل طنز و طایفه ی گرامش: دی

حالا قصه ی اینکه زنگ زدم طراح گفت دارم میرم المپیک، ولم کن بابا. و مجبور شدم خودم با هوش سرشارم و دستای ظریفم یه چیزی طراحی کنم. بعد رفتم سراغ دوستان برای همکاری، ولی عزیزان اظهار داشتن: عزیزم وقت نداریم واسه شیش ماه دیگه نوبت میذارم ببینم برنامه هام چی میشه. و من به ایشان خیلی سخاوتمندانه گفتم:  ایییییششش...اینا قصه اش مفصله و بی اهمیت ، پس سرتون رو درد نمیارم.

این وبلاگ واسه تقویت و تمرین زبان طنز هست. پس با افتخار رونمایی می کنم از ...کندوووووو....

این تازه اول ماجراست. در قسمت های بعدی بیشتر متوجه کار خواهید شد ؛)

امیدوارم بتونیم دل شما رو هم شاد و به لبتون خنده بیاریم :)